Zwemclub

Afgelopen maandag gingen we naar de Bonaire Barracudas, dé zwemclub van Bonaire. We hadden al in Nederland bedacht dat zwemmen als sport een supergoed idee zou zijn om te gaan verkennen. Allebei de kinderen vinden het leuk en op dit eiland moet je het echt van water en watersporten hebben. Je kunt er perfect windsurfen (een van de beste plekken in de wereld om het leren is Lac Baai, een flinke binnenzee/meer waarin je tientallen meter slechts tot aan je knieën in het water staat. Bovendien staat er altijd een aanlandige wind waardoor je eenvoudig weer veilig aan land komt), althans de meesten, daarover een andere keer meer... Maar ook kite-surfen, golfsurfen, snorkelen, duiken en zeilen wordt hier veel gedaan. En dus ook zwemmen. En hoe! Via een zijstraatje van de Kaya Grandi, de bekendste straat die door Kralendijk loopt, kom je op een plek aan de kust waar je een gecreëerd zwembad in de zee aantreft. Door middel van grote drijvende plastic blokken die aan elkaar geschakeld zijn, wordt een U-vorm gemaakt die als zwembadrand dient. Op de achtergrond zie je Klein Bonaire liggen. Het plaatje is idyllisch: er liggen wat zwemmers in het water en er wordt gelachen.

We zijn op donderdag opnieuw gegaan, maar nu omdat de twee kinderen een keer gaan meezwemmen. Gewoon om eens te kijken hoe het is. Na wat aanloopperikelen ('ik durf niet, ik vind het spannend') lopen ze toch naar de plek waar iedereen zich verzamelt. Brilletjes kunnen ze lenen en een paar  minuten later spartelen ze in het zeewater. Ik blijf aan de kant om te kijken maar denk dat ik dit ook wel wil. Niet om zo'n goddelijk lichaam te krijgen, maar omdat ik al een tijd lang geen sport heb gedaan (m'n hardloop- en tennisschoenen zitten tot half december in de container...) en het er superleuk uitziet. En de plek helpt daar ook bij natuurlijk, want wie wil er nou niet kunnen zeggen dat hij heeft wedstrijd gezwommen in een zwembad in de zee? Niemand nee.  

Ik hou van gadgets en leuke hebbedingetjes dus dit geeft mij aanleiding om een mooi zwembrilletje te kopen voor mezelf. Na enig speurwerk beland ik in een duikwinkel, Buddy Dive. Overduidelijk specialist in alles wat met zwemmen, duiken en snorkelen te maken heeft. En ze hebben ook brilletjes. Niet goedkoop, maar hé, wel goed spul. En ik wil altijd goed voorbereid zijn. Om 16:30 begint de training en we gaan met z'n drieën naar de Bonaire Barracudas! De jongste heeft opnieuw gezonde tegenzin, m'n dochter wil wel echt graag. En ik, ik sta daar met top-brilletje en zwembroek. Ik meld me aan en zit in een groepje met drie vrouwen die het overduidelijk allang doen. Ik zeg hoi en ze zeggen hoi terug. Al snel gaan we inzwemmen: 3 keer 100 meter, waarvan elke 100 meter uit 50 meter borstcrawl en 50 meter slag naar keuze bestaat. Tussendoor mag je 20 seconden uitpuffen. Man man man, na die 300 meter ben ik gesloopt. Ik voel spieren waarvan ik het bestaan niet wist (terwijl ik toch voor de training m'n dochter biologie proefwerk over spieren had overhoord). Ik ben nu al kapot en kijk op m'n horloge en zie dat we pas 10 minuten bezig zijn. Van een uur training. Dat belooft wat. Tegen het einde zegt een van de drie vrouwen bemoedigend dat als ik denk waar ik godsnaam aan begonnen ben, dat een goed teken is. 'Het is allemaal techniek, komt vanzelf', zegt ze geruststellend. We zijn klaar, ik hijs me uit het water en waggel naar een bidon om al dat ingeslikte zeewater we te spoelen. Holy moly, zou Freek Vonk zeggen. Maandag weer, ik ben blij dat ik een weekend kan herstellen. De kinderen zijn ook blij, de ene omdat het leuk was, de andere omdat het weer voorbij is. Afgepeigerd zitten we in de auto terug naar huis. Steelbandmuziek komt uit de radio. Geweldig.